Nieuwe operatie...looking for my Xena outfit !

Het is een paar weken geleden. De feestdagen gaven weinig zonde qua eten. Zoals ik al eerder schreef mis ik niet echt iets en eet ik alles met smaak op. Ik geniet van het proeven en nog maar heel af en toe eet ik teveel en geef ik over. Heb mijn les vlug geleerd...er valt geen vreugde te scheppen in teveel eten en naar toilet moeten gaan om een deel in de pot te spuwen.
Ik heb meer problemen met het drinken af en toe van een frisdrank of zelfs een reeks frisdranken na mekaar en/of wijn , een gin tonic. Ik heb veel bezoek gekregen omdat ik nog aan het revalideren ben van mijn knie. En een fles wordt vlug open gemaakt of meegebracht.

Ik weet dat het op mijn lichaam blijft plakken. Vreselijk maar begrijpelijk. Wat eten niet veroorzaakt is nu wel dat colaatje af en toe of een paar kleine colaatjes na mekaar of die fles wijn met 2 of 3...

Ik kom niet echt bij of misschien is een halve kilo, maar ik blijf wat stabiliseren wat me mateloos stoort.
Er is bijna 36 kg af. Natuurlijk ben ik blij en dat het niet aan een sneltempo eraf gaat de laatste maanden wat dan weer fijn is voor mijn huid. Geen loddervel tot hiertoe. Wat genetisch zou bepaald zijn. Sommige mensen hebben vlugger een rimpelhuid of uitgezakte huid en anderen minder vlug. Heel blij dat ik bij de laatsten hoor. Alles is wel wat losser. Mijn bh cup is al flink geminderd...maar mijn borsten zijn nog geen " theezakjes"...al zal dat waarschijnlijk wel komen zodra er de laatste 20 kg af gaat zijn. Ik zit nu aan maat 46. Dat is al meer dan 20 jaar geleden. Het is een verademing en een luxe bijna. Zit heel goed in mijn vel en ik straal. Ik zou nog meer stralen als ik niet pijn zou moeten verteren van die prothese knie die eigenlijk heel goed betert ! Dr Jaeken was trots en zei dat ik voor stond op schema. Op 5 weken was ik al ver gevorderd. Dank ook aan mijn kinesiste Els De Cock die gewoon ongelofelijk goed is. Zacht maar dwingend door vechten en we gaan voor de beste weg naar vooruitgang...

Alleen die aanhoudende pijn aan mijn schouder en arm. Is al van voor mijn bypass. Maar de rest was belangrijker. Dan kwam mijn knie...knie belangrijker.
En alles werd belangrijker en een verkeerde beweging in sept zorgde voor geleidelijke achteruitgang tot waar we nu zijn...echo, ct scan zijn genomen en blijkt er een pees te zijn gescheurd.

En ook al was ik mentaal voorbereid dat het ergste scenario kon zijn : opnieuw opereren...toch komt dat dan toch als een pijnlijke shock als het dan degelijk zo is.

30 januari word ik geopereerd aan mijn schouder. 1 nacht ziekenhuis. 4 tot 6 weken afzien en die arm en schouder niet bewegen zodat de aanhechting kan genezen. Dan 3 tot 6 maanden revalideren. Weer een periode van pijn , afzien en de rest is nog niet verteerd !
Dat zijn dan 3 grote operaties op minder dan een jaar tijd...ik reken het net uit...3 grote operaties op 7 maanden tijd...
Dat is veel ! Zelfs voor een positivo als ik...daar komt de zorg voor mijn ouders bij. De zorg voor mijn dochter. Ook al heb ik co ouderschap. De zorg om haar kopzorgen...dat beleef je gewoon ook mee haar pijn en verdriet.
Het alleen zijn weegt soms. Ik heb een zalige vriendenkring en ik koester mijn kern van vrienden die al 20-30 jaar mee gaan...
Ik heb ook hechte nieuwe vrienden en goeie buren.
Maar ik kruip alleen in bed en ik kan zo niet in iemand zijn armen kruipen en de dag overlopen of mijn zorgen tegen vertellen.
Mijn liefdesleven sucks. Waar zijn die fijne goei mannen. Volgens mijn dochter zitten ze onder een steen in Afrika of zijn ze bezet.
Of je nu rond de 50 bengelt of rond de 13...blijkbaar is het miserabel liefdesleven van moeder en dochter gelijklopend hahahahahaha...

Ik lach ermee , maar soms komen er veel tranen. De onmacht over lichamelijke hindernissen te overwinnen, het lage loon door op ziekenkas te moeten zitten, de zorgen, ...

Ach en al bij al is het relatief. Ik heb vrienden die strijden tegen kanker. Dat is een veel zwaarder gevecht.
Al voel je je eigen pijn het meeste en die lichamelijke pijn ben ik kotsbeu. Toch ben ik alle dagen blij dat ik die 36 extra kilo's in deze laatste 2 strijdtaferelen niet moet meesleuren !!!
Ik raadde de dochter van 1 van mijn beste vriendinnen aan die door haar knie was gegaan met trampolinespringen...en ook kampt met overgewicht om die kilo's te laten verdwijnen voor het te laat is. Sommige mensen hebben geen last van duidelijke slijtage. Maar de meesten wel en knieën zijn de eerste brokkelbommen...
Maar als je jong ben dringt dat niet door...je bent ongenaakbaar. Later komt dat terug in je gezicht als een boomerang. Ik was vroeger niet zo zwaar, maar het waren wel de meest fragile stukken bot in mijn lijf.
Op mijn 49 een prothese is afzien. Punt ! Hoe jonger hoe meer pijn. Ik wil het haar zo erg laten besparen. Maar ieder moet zijn eigen weg volgen.
Al is soms wat raad fijn meegenomen ;)