Foto's en vliegtuigveiligheidsgordels

september 01, 2018

Foto's en vliegtuigveiligheidsgordels

Ik ben 3 jaar geleden gescheiden en mijn man verliet me voor een andere vrouw. Onverwachts. Niet voelen aankomen. Mijn mama die altijd graag had gehad dat ik mager was had ooit gezegd in het begin van onze relatie dat mijn ex man me zou verlaten voor een magere vrouw want ik was toch zo dik. Ik lachte daar toen wel mee , want onze liefde was zo groot. Ik had net in het begin van onze relatie een frontaal auto ongeval. Een whiplash als gevolg en nadien veranderde mijn leven omdat iets was geraakt waardoor ik veel ziek werd. Ontstekingen overal. Veel cortisone gekregen. Chronische gewrichtspijnen ook en de kilo' s werden aan me gesmeten. Toen hij zei dat hij wilde scheiden omdat hij al maanden iemand anders had en te weten kwam welke collega het was werkten mijn hersenen en lijf in pijn richting..." tis een magere blondine" en ik wist meteen dat ik dat mezelf niet mocht aandoen te denken dat mijn ex man al die liefde voor mekaar ging weggooien louter en alleen voor mijn gewicht. Therapie bij een trauma/klinische psychologe vrij vlug nadien heeft geholpen mij waardevol te blijven voelen. Heel belangrijk. Vermageren ging enorm slecht alsof mijn lijf weigerde afstand te doen van comfort. Maar ik leerde eindelijk zo mezelf te aanvaarden. Zo goed zelfs dat ik op de eerste vliegtuigreis naar mijn tweede thuis de Verenigde Staten zelf vroeg om een extra stuk veiligheidsgordel omdat de gewone niet sloot rond mn buik. Een verademing want zelfs magerder durfde ik dat niet vragen uit schaamte. Gekneld zitten in een vliegtuigstoel. Slecht kunnen drinken of eten omdat je dienblad/tafeltje niet helemaal naar beneden kan. Moeten nadenken als je ergens iets gaat drinken of eten op een terras welke stoelen het zijn en of ze je kunnen houden. In leuke winkels enkel naar sjaals en juwelen te kunnen gaan kijken. Je benen niet over mekaar kunnen doen. En...het besef nu dat ik al heeeel veel jaren geen foto heb gehad waar ik helemaal opsta. En als die al is genomen heb ik die zeker gewist. Ik was een mollig kind van heel mooie ouders en dat was lastig voor hen. Ik weet dat mijn mama het uit een goed hart zei dat ik een mooi hoofd had maar een lelijk dik lijf. Het gevoel te hebben dat je fysiek niet voldoet speelde altijd mee welke maat ik ooit heb gehad. Maar gelukkig zat ik heel goed in mijn vel toen ik op mn zwaarste was. Daten was geen probleem. Er zijn leuke fijne mannen die graag volslank zien, maar mijn lichaam wilde die kilo s gewoon niet meer dragen. Zelfs een proteinedieet hielp geen kg eraf te krijgen. Opereren was de enige optie. En daar mag je niet licht overgaan. Informeren bij anderen. Met chirurgen gaan praten en vergelijken. Ook wat het team en de opvolging betreft. Het is niet niks een sleeve of bypass. Maar voor mij de enige optie. En ik ben blij dat ik weer terug foto s kan gaan nemen waar ik helemaal opsta ;). En trots ben op mezelf. Ik ben ik en mezelf zijn met al mijn goeie en slechte kantjes is goed genoeg voor de wereld buiten mijn voordeur. Jezelf leren kennen open en eerlijk. Jezelf aanvaarden en echt willen leven zonder complexen is heel belangrijk want anders mis je zoveel. Laat je uit faalangst en schroom zoveel liggen omdat je bang bent. Maar je moet ook realistisch zijn dat een zwaar lichaam slijtage geeft. En als je lichaam pijn heeft moet je er iets aan doen. Ik had pijn door slijtage en daarom een bypass. Ik wil nog erg graag veel doen en met mijn lichaam voor 7 juni was dat gewoon niet mogelijk.

laatste jaren